De Vierdaagse van Nijmegen
Eerst een korte geschiedenis: De Vierdaagse is begonnen in 1909. Vanwege de oorlog is er in die jaren geen editie gehouden met name vanwege een verbod op lopen in groepsverband. De bezetter was bang dat er tijdens het lopen subversieve liedjes tegen het regime zouden worden gezongen. Daarna zijn er vanaf het eind van de oorlog steevast edities geweest.
Dit jaar is de honderdste editie. We spreken met Andre van Kwawegen, inwoner van Spijkenisse die al jaren meedoet aan dit vermaarde loopfestijn.
Andre, waar en wanneer is jouw passie voor lopen begonnen?
A: De passie voor lopen is begonnen in 2004 door een vriend van mij, Marcel Melching, die mij aanspoorde om eens een keer te komen kijken. Toen ben ik, zonder dat hij het wist, met z’n vrouw meegereden naar de camping waar hij op dat moment verbleef tijdens het lopen. We zijn hem toen gaan opwachten bij de finish. Op een gegeven moment ben ik de 7 laatste kilometer mee gaan lopen. Dat ging vrij gemakkelijk. Het enorme enthousiasme bij het publiek en mijzelf deed mij beseffen dat ik dit maar eens serieus moest gaan aanpakken. Die 7 kilometer was dus niet genoeg, het moest dus gewoon de hele tocht worden besefte ik, dan pas is het voor het echie.
Wanneer was je echte eerste deelname aan de Vierdaagse?
A: in 2006.
Hoe ben je precies begonnen?
A: Zeer opbouwend. Je begint voorzichtig met korte afstanden. Eerst 5 kilometer. Dan weet je hoe je voeten reageren. Daarna ga je voor jezelf steeds meer kilometers afleggen.
Wat is het traject van De Vierdaagse?
A: Het zijn dus vier aparte dagen. Je pakt allevier de windstreken zogezegd en dan, terwijl Nijmegen het centrum blijft. Daar begin en eindig je. Je doet dus niet alleen Nijmegen aan maar ook een gedeelte van Arnhem bijvoorbeeld. Ook kom je door andere dorpen en steden. Zo doen we ook Groesbeek aan, waar de begraafplaats is voor Canadese militairen uit de 2de Wereldoorlog. Een zeer mooi bosrijk gebied.
Overigens is het meestal loopgebied op asfalt. Dat loopt dus gelukkig vrij soepel. Ook is alles afgezet voor de lopers. Van evt auto –of fietsverkeer ondervind je dus geen enkele hinder.
Er wordt ook weleens gelopen voor het goede doel. Heb jij dat ook wel eens gedaan?
A: Ik heb niet vanuit eigen initiatief voor een goed doel gelopen. Wel heb ik Marcel Melching gesteund in de doelen waarvoor hij gelopen heeft zoals o.a ClinicClowns.
Wat voor trainingsmethoden hanteer jij om in conditie te komen? En wat doe jij tegen evt blessures?
A: ik doe vaak mee met bepaalde georganiseerde looptochten. Daar schrijf ik mij dan voor in samen met anderen en soms solo. Zo bouw ik het op. Ik ben wel blaargevoelig. Ik gebruik in ieder geval bepaalde zalf en zwachtels om dat tegen te gaan. Ook vette watten helpen en bepaalde pleisters helpen ook goed. Ik ben daar altijd wel even een tijdje mee bezig.
Loop je liever solo of in een groep tijdens de Vierdaagse?
A: Liever in een groep van bekenden. Dat doen we meestal in een groep van drie, waaronder dus Marcel Melching. We pakken dan ook gezamenlijk de vaste stops. Dat is ook handig, mocht je elkaar kwijtraken wat wel eens voorkomt, want de een loopt wel eens sneller dan de ander. Dan kom je elkaar in ieder geval dus weer tegen bij die vaste stops.
Ondanks dat gezelschap hebben sommigen ook muziek bij zich. Een goed middel om over bepaalde dips heen te komen. Ik heb dat ook eigenlijk altijd bij mij maar gebruik dat nauwelijks. Aan de vrienden die meelopen heb ik genoeg afleiding. Maar ook met andere lopers heb je contact. Zo ben je met korte gesprekjes altijd bezig met elkaar te helpen om verder te gaan.
Ik hoor bij jou een enorm enthousiasme. Hoelang ga je hiermee door? Je doet nu voor de tiende keer mee toch?
A: Klopt. Nou, eigenlijk de elfde keer. In 2006 werd toen, tijdens mijn eerste deelname, de tocht op de eerste dag al, afgelast omdat er toen twee mensen zijn overleden. Het was toen ontzettend warm. Ik heb toen nog maar net de 50 kilometer kunnen afmaken. Nu loop ik dus mee om in ieder geval de tocht voor de tiende keer uit te lopen. En zal daarna zeker nog jaren meedoen als het aan mij ligt.
En er ligt nauwelijks een leeftijdsgrens aan toch?
A: Blijkbaar niet. Als je nagaat dat de oudste deelnemer zesentachtig is. Mijn vader doet ook al ettelijke jaren mee en is pas later begonnen toen hij al in de zeventig was. En dan wel de afstand van 50 kilometer. Dus ja, je kunt lang doorgaan.
Doet hij dit jaar weer mee?
A: Ja, nog steeds met veel plezier. Nu op de afstand van veertig kilometer. Op de afstand van 50 heeft hij zich nu wel bewezen. Hij vindt dus dat hij het op iets kortere afstand kan volbrengen.
Over die afstand, het is ooit meer geweest toch?
A: Inderdaad. Tot 1969 was er ook de afstand van 55 kilometer. Daarna is die afgeschaft. Grappig dat je daar over begint. Juist voor deze honderdste editie hebben enkele mensen geopperd, waaronder Marcel Melching, om deze afstand weer in ere te herstellen. Dat gaat dus nu gebeuren. Eenmalig dus, maar wel zo bijzonder. Ook ik zal die afstand nu gaan lopen.
De passie druipt er bij jou nog steeds vanaf, dat merk ik wel. Hoe zou jij in het kort het gevoel beschrijven van De Vierdaagse?
A: Saamhorigheid. 1 woord dus. Het lopen met vrienden is gewoon fijn. Maar als je over de finish komt zie je ook gewoon het zelfde gevoel bij alle deelnemers. Iedereen is moe maar uiterst voldaan. Je bent bij elkaar en bij iedereen is er dat blije gevoel dat het doel is gehaald. Je relaxt, eventueel met een koele versnapering, en deelt je ervaring. Dat maakt het bijna tot 1 grote familie. Dat is dus het gevoel van De Vierdaagse.
Dat gevoel is ook aanwezig bij het publiek, nietwaar?
A: Absoluut. Het is vreselijk zwaar maar je wordt gedragen door het razend enthousiaste publiek langs de kant. Dat maakt dat je door kan blijven gaan. Op de rustige stukken is dat anders maar dan heb je alle steun aan je naaste meelopers. Dus de motivatie verzwakt eigenlijk nooit. Het maakt dat je altijd door wilt gaan.
Andre, Succes met je deelname aan deze editie en op naar de elfde.
A: Dank je wel. En die elfde gaat er zeker komen!
Interviewer: Peter van Herp
